|
Pagina nog onder constructie
Een paar hoofdstukken terug, heb ik iets
geschreven over Scarification en Cicatrisation.
Toen ik een pps-je ontving, waar stap voor stap te
zien was hoe er "gewoon" stukken huid worden weggehaald, geloofde ik niet wat ik zag.
Ik wilde daar meer over weten en kwam al snel bij
Internet afbeeldingen terecht op afbeeldingen van Scarification.
Ik had als zoekopdracht: "skin cut out" gebruikt.
Deze zoekopdracht gaf mij niet de afbeeldingen, die
ik zien wilde.
Ik heb de zoekopdracht verandert in: " Remove Skin"
en ja hoor, daar kwamen ze.
Daar las ik over de ervaringen met Skin
removing.
Na een aantal ervaringsverhalen te hebben gelezen,
zag ik bepaalde overeenkomsten.
De spanning vooraf.
De aanmaak van endorfine en adrenaline, door de pijn.
Voorts de kick van het zien van een enorm bloedbad.
Ik las over de nabehandeling op chemische en natuurlijke
wijze.
Op de chemische wijze houdt de nabehandeling in, dat
je regelmatig met een tandenborstel met waterstofperoxide de wonden schoonmaakt en tegelijkertijd het huidweefsel irriteert.
Ik heb het vermoeden, dat dit ook een pijnkick geeft.
Op natuurlijke wijze kan je de Skinremoval inwrijven met een olie gemaakt
van hazelnoot/lavendel/olie van een theeboom aangevuld met vitamine E.
Ik heb er nog niets over gelezen, maar ik stel me
de vraag:
Als ik de genezen Skinremovals zie, dan zijn ze allen
rood van kleur.Er wordt na het weghalen van de huid met een scalpel geen kleurstof gebruikt.
Waarom tatoeër je een gelijke afbeelding niet, zonder
inkt.
Waarom zo'n pijnlijke versiering aan laten brengen?
Ik weet dat na het tatoeëren zonder inkt er een vervellingsproces komt na een
aantal dagen ( overigens ook mét inkt), maar je ziet na genezing toch een lichtere huidskleur, die de tekening weergeeft.
Net als andere vormen van Scarification, kun je de littekens blijven voelen;
reliëf in je huid zegmaar.
Dat is bij tatoeëren, natuurlijk niet het geval.
Ik merk steeds weer, dat de term endorfine terugkomt.
Als dat de hoofdreden zou zijn, dan raak je toch nooit
bevredigd denk ik dan.
Op het moment dat de Skinremoval echt genezen is,
komt de begeerte naar het pijngevoel en de aanmaak van endorfine dan niet weer terug?
Is het daar dan om te doen?
Ik weet het niet.
Als je er ervaring mee hebt, wil je mij dan eens mailen
of in mijn Gastenboek schrijven, wat je nou de drempel overtrekt, om voor deze versieringsvorm te kiezen.
Hieronder een aantal in chronologische volgorde geplaatste
foto's van een Skinremoval, die uiteindelijk leidt tot inderdaad een mooi resultaat.
|
